30 Ekim 2012 Salı

Gördüğüne İnanmak da Yetmiyor...


Koca bir bahçenin içinde ufaldıkça ufalan bir okulun içerisindeyim.Velilerin öğrencilerden daha “yaramaz”oldukları bu okulun içinde,fısıltılar,gülüşmeler,ellerindeki örgü şişlerinin çıkardığı garip sesler hiç eksik olmaz..
Seslerin sakinliğinde yemek molası verdiğimiz bir öğle arasında öğrencilerden birisi koşarak odamıza dalış yaptı!
-Büyükler birbirine giriyoooooo öretmeniiiiim!!
Altıncı sınıftaki yaramazların bizim minikleri rahatsız ettiğini homurdanarak dışarı çıktım;kalakaldım…
Yerde yatan genç bir kadın,saçlarını yolma işine koyulmuş yaşlı bir kadın daha…
Hâlâ kalakaldım,ellerimin titremesi de cabası…
-Çocuğu kaçırdıııın 0…pu,bulun çocuğu,çocuk nerde?
-Ben almadım,annesiyim hakkım var görmeye!
-Onu başkasına kaçmadan önce düşünecektin!Çocuk neredeeee?
Kayınvalidenin yanındayım,sakinleştirmeye çalışıyorum;arkadaşlar Jandarmaya haber veriyorlar,kadın ağlıyor…
Çocuklar,okuldaki çocuklar??!!
Okulun etrafında toplanan kalabalık çocukları unutmuş olmalı,çocuklar çığlık atıyorlar:
-Bizi de mi kaçıracaklar?
Ellerimi yüzüme götürüyorum,içinden çıkılmayan bir durum var,konuyu az çok kestiriyorum;ama anneye üzülüyorum,kayınvalideye kızıyorum..
Çocuğunu görmek isteyen bir anne ve ona izin vermeyen bir kayınvalide.Kadın çocuğu annesinin kaçırdığını düşünüp çığlıklar atıyor.
Hep ağlayanın,üzülenin yanında olmaz mıyız zaten?
Çocuk,Doğukan…
Konuyu özetleyen davranışı o tokat gibi çarpıyor yüzüme..
Boş bir sınıfta sıranın altında korkudan titriyor,herkesten her şeyden uzak…
Öğretmen arkadaş sıranın altından çekip çıkarıyor da sıyrılamıyor mahkum olduğu o hayattan,kaçamıyor…
İçim buruk,içim bin parça…
Eve dönüş yolunda başım hafif camda,gördüğüm o manzarada…
Saatler önce bahçede ağlayan o anne değil mi?
Yanında yeni sevgilisiyle,gülerek gezmekte…
Düşünüyorum,
Neye,kime,niye inanmalı?
Gözün gördüğü de yetmiyor,kalbin bildiği de…

1 yorum:

sıdıka dedi ki...

Ahhh çocuklar ve ruhları.. Ahhh büyükler hesapları... İnce ince dokunuyor.