En Son Yürekler Ölür...

"Hayır!"diyemeyen yüreğine o gün de söz geçiremedi...
Annesi için özenle hazırladığı akşam yemeğini yemek için beklerken,arkadaşının sesiyle balkona doğru koştu:
"Hadi bu akşam Sinop'a gidelim!"
"Hayır!"diyemedi...
Babasının ölümünden sonra evin erkeği o olmuş,mahallelinin yardımına koşarak yardımseverliğini bir kez daha ortaya koymuştu.Komşunun halısı,evin badanası-boyası,dostların derdi-tasası,hepsinde O vardı...
Haftalar öncesinde teyzesiyle balkonda otururken"Olur da kaza falan geçirirsem,organlarımı bağışlayın,olur mu?"demiş,teyzesinden azar işitmişti...Sonrasında sevdiği kızdan bahsederek ortamı neşelendirmeye çalışmıştı.Henüz göremediği kızı istemeye gidecekti annesiyle...
Samsun-Sinop yolunda ilerlerken uykusu gelmiş ve arkadaşının arabayı kullanmasını istemişti.Güvenle ilerlediği yolu arkadaşına teslim ederken,kendi güvenliğini unutup sessizliğe dalmıştı.Sayısızca atılan taklalar sonucu,emniyet kemeri takılı olan arkadaşı kurtulmuş,kendisi ise daldığı sessizlikten uyanamamıştı...
Bir hafta önceki konuşmaları,teyzesinin aklına geldikçe çıldırır gibi olmuştu...
"Kaza bu!
Kim bilebilir ki!"
Ölen gencin yastığının altındaki kitabı okuduğunda gözyaşlarına boğuldu kadın...
Okuduğu kitap, kaza sonucu hayatını kaybeden ve organları bağışlanan bir kahramanın hikâyesiydi...
O,"Bir tek gözlerimi bağışlamayın!"demişti...
Organları,hayata tutunmak isteyenlere can olurken,en son yüreği ölmüştü O'nun...
(Yazdıklarımın hikâyeden ibaret olduğunu söylemek isterdim;fakat hepsi beni ürkütecek kadar gerçek...)
Yastığımız altındakileri yaşayabileceğimiz kadar gerçek hayat...
Sevdiklerinize tutunun...
Sıkıca...