Sevginin Deney Hali:)

Blogspotta yazan bir arkadaşa yorum yaparken aklıma geldi bu yazıyı oluşturmak…



Hayatta sadece sevmek yeterli oluyor mu bir canlıyı,kuşu,otu,böceği?Ona verdiğin değeri sorumluluklarınla belli etmen gerekiyor...


Küçükken hayvanlara karşı özel bir ilgim vardı.Ama nedense sevgimi gösterirken farkında olmadan onlara zarar verebiliyordum.



Mahalledeki potansiyel tehlikelerden biriydim hayvanlar için.Sinekleri tutmaktan çekinmez,onların kanatlarını,gözlerini incelerdim.Ayaklarını birbirine sürterken onları taklit eder,etrafımdakileri güldürürdüm.Hatta kavgaya tutuşurken ellerimi birbirine sürter”ha haaa ıskaladın işteeee!”diye karşımdaki kızlarla dalga geçerdim:)

Sonra o sinekleri balık tutma aracı olarak kullandım.Evet küçük yaşta balık tutan kızlardandım ben de.Ama oltaya balık gelmesin diye dua ederdim.Gelmezdi de:)Sadece bir keresinde yanlışlıkla kurbağa tuttuğumu hatırlıyorum.



Balık demişken,bizim evde kocaman bir akvaryumumuz vardı.Babam balıkların tüm ihtiyaçlarını giderirken,ben sadece onlara su içinde takla attırabilmek için uğraşırdım.Cam bu yüzden benim parmak izlerimle dolu olurdu.


Bir gün evden ayrılırken babam balıkları bana emanet etti.İçinde balıkların su ısılarını ayarlayan bir derecenin olduğunu ve biraz sonra o fişi çekmem gerektiğini yinelediler.


O sırada oyuna kendimi kaptırdığımdan balıklar ile ilgili yapmam gerekenler sonradan aklıma geldi.Eve gittiğimde balıkların derileri kabarmış,su içinde fokurduyorlardı…


Zaten daha bana herhangi bir şey emanet etmediler…:)


Şuan gülümsememe bakılmasın,o dönemler uzun bir süre balık yiyemedim…

Mahallemizin çok sevimli bir kedisi vardı.Kediciğin yürüyemediğini fark edince üzerinde derin araştırmalar yaptım.Daha sonra ayağının kırıldığını buldum ve hemen çözüm yolları aradım.Her şey aklıma geliyor fakat nedense veteriner aklıma gelmiyordu.Eğer bir insanın kolu,bacağı kırılınca alçıya alınıyorsa,havyaların da alınır diye düşündüm.Fakat alçıyı nasıl oluşturacaktım?

Hemen koşup evde hamur hazırladım.Kedinin güzelim ayaklarına yapıştırdığım hamur,kuruduğunda çıkmadı.Kurabiye görünümünü andıran ayağından annemler hamuru çıkartıp,benim cansız varlıklar üzerinde deney yapmam gerektiğini söylediler.Çünkü aynı kediye daha önce de bir ilaç vermiştim…


Kedilerden şuan korkuyorum:)


Uzun bir süre de yerdeki ölü karıncaları toprağa gömüp mezar görünümü vermiştim.Bahçede minik tümseklerin olduğunu fark edenler yine benim bir şeyler peşinde olduğumu anladılar.Karıncaları ezmeden yürüyeyim derken düz yolda düşen de benim:)

Çocukluğumda bir şeyler garip gidiyordu.Ben hayvanları bu kadar çok severken niye bu kadar işkence çektiriyordum onlara?



Bir dönemler evimizin karşısındaki askeriyenin önünde bekledim durdum.Oradaki yavru Alman kurdundan biri benim olmalıydı.Nihayet bu çabamı da sonuçlandırarak o köpeğin sahibi oldum.Artık köpeğime çok iyi bakıyor,üzerinde hiçbir deney yapmıyordum.(Bulgur pilavı yedirme deneyi hariç:))


Tasmasını çıkardığım bir gün dolaşmaya çıkmış ve belediye çalışanları onu sokak köpeği sanıp öldürmüşler.


Aylarca ağladığımı hatırlıyorum…

Uzun bir süre hayvan beslemedim.


Zaten bir baktım büyümüşüm:)

 

Ücretli çalıştığım ilk köyde okulumuz oldukça küçüktü.Yerler tahta olduğu ve öğretmenler odasının camı kömürlüğe baktığı için fareler eksik olmuyordu okuldan.


Farelerden korkmuyordum fakat çıkardıkları sesler beni çok rahatsız ediyordu.Çocuklar da farelerden korkuyor,bir türlü ders işleyemiyorduk.


Minik hayvancık nedense çöp kutusunun içinde gezinmeyi daha çok seviyordu.Aniden oradan çıkıp beni ürkütür diye bir müddet çöpe bir şey atamadım.


Fareleri bir çok öldürme tekniği var ama nedense onlar bana çok kötü geldiği için çöpün içini su doldurmaya karar verdim.Hayvanlarla uğraşmaktan vazgeçtiğimi yinelesem de bu fikrimle öğretmen arkadaşlarım şaşkına döndünler.Çöpe su doldurarak öldürmek fikri bir tek benim aklımdan geçerdi herhalde…


Ertesi gün çöp kutusuna baktığımda iki farenin su üstünde yüzdüklerini gördüm.Biri diğerini kurtarmaya gitmiş olsa gerek.Ölmeden önce bana küfretmişlerdir,eminim bundan:)

Bir dönemler de kaplumbağa beslemiştim.Fakat nedense kaplumbağalar kısa süre içinde ölüyorlardı.En sonunda adını”Yaşasın”koydum.Cidden uzun bir süre yaşadı:)


Şimdilerde kendi öğrencilerime mümkün oldukça hayvan sevgisini aşılıyorum.Zaten onlar gün boyunca hayvanlarla iç içeler.Kimi zaman okula keçilerin uğradığı bile oluyor:)


Vu şunu iyi biliyorum ki hayvan sevemeyen insan da sevemez.


Bendeki büyük hayvan sevgisine küçükken denediğim türlü deneylerle biraz gölge düşürsem de,şimdi çok daha dikkatli davranabiliyorum.


Hayvanlarınızı bana emanet edebilirsiniz:)))