Yaşamak...

Rehberlik dersinde öylesine sorduğum sorulardan biriydi;Gelecekte nasıl bir yerde yaşamak istersiniz?



Cevaplar ilginçti…

Sorduğum soruya önce maviş gözlerini gözüme diken kuzucuk cevapladı:

“Ben köyde yaşardım yine öğretmenim.”


“Niye?”der gibi baktım gözlerine ve devam etti:


“Babaannemin mezarlığı burada,annemin burada…


Hemen kuzular kikirdediler.


“Ya örtmenim bu şimdiden öldürdü annesini!”


“Ama ölmeyecek mi?”

Sessizlik…

Çobanın yanlış bilmiyorsam 14.cü çocuğu cevapladı:


“Bunu bilmek zor değil sanırım.Ben bir başka dağda,bir başka ineğin peşinde olurdum…”


Söylediklerinde çok haklıydı.Ailesinin ondan haberi olmadan büyüyen o sıska kız,yine fedakarlığını yitirmeyecek,yine annesinin doğurduğu bilmem kaçıncı çocuğa bakıcı olacaktı…


Bir diğeri yeni şehirler görmek istediği için,köyde kalmanın anlamsız olduğundan bahsetti.Hemen diğer kuzucuk”Ya öğretmenim başka şehirde yaşaması için ekonomik olarak iyi olması gerekiyor.Para olmadan nereyi gezecek?Hem ben köyde kalırdım.Paramı biriktirip canım istediğinde gezer,yine gelirdim…


Onların verdikleri cevapların çeşitliliği beni mutlu ediyor.En azından küçük köyde farklı fikirlere sahip çocukların var olduğunu biliyorum.


Sıranın altıyla oynamaktan çok zevk alan utangaç kuzum parmağının yarısını sıranın altından kaldırıyor:


“Öğretmenim ya,ineklerle haşır neşir olmaktansa deniz kenarında öylesine yürürdüm.Düşünsene hayatın ineklerin içinde geçiyor.İnek gibi olursun…”


Gülüşmeler…:)


Bir tanesi olaya daha farklı yaklaşıyor:


“Büyük şehirlerde deprem oluyor.Oraya gitsem depremden korkarım.Diyelim oldu,benim evim yıkıldı.Yazık olmaz mı bana?:)”


“Yeşil olan yerde yaşardım öğretmenim,mesela Yalova’da.Gökyüzü buradaki gibi orada da mavidir.İstanbul’da gökyüzü sanki gri öğretmenim.Akşam yıldızları seyrederdim.Gündüz de sevdiğim işle uğraşırdım”diyor,yeşil aşığı Ömer…


Hayatta arzuladığımız,istediğimiz şeyler yaşamımızın bir parçasıdır aslında.Haberdar olduklarımızı diliyoruz,bilmediklerimizi arzulamak gibi hiçbir kaygıyı içimizde taşımıyoruz.Onların büyük bir şehri arzulamaları için oraları görmeleri,olanakları hakkında bilgi sahibi olmaları gerekiyor.Evin içindeki rutin fakat mutlu hayat onlar için bulunmaz nimet oluyor.Bu yüzden köy okullarında yetişen çocuklar asi olmak yerine azla yetinebilen bireyler haline dönüşüyorlar.

Nöbet sırasında top peşinde koşan çocukların mutluluğunu görüyorum.Kimi oyduğu tahtadan topaç yapmış çeviriyor,kimi kütüphaneye gelen yeni kitabı hem kokluyor,hem yüksek sesle okuyor.Neredeyse çoğu ev içinde aile problemleri olsa da yansıtmayacak kadar olgun davranıyor.

Dünya haberlerini aldıkları o minik televizyon,onları köye daha çok bağlıyor.Duydukları ekonomik sorunlar,cinayet,cinnet haberleri,yoksulluklar,anlamsız diziler yüzünden köy dışındaki hayatın hep öyle sürdüğünü sanıyorlar.


Çoğu okuyup tekrar köye dönmenin hayalini kuruyor.


Şimdiden annesinin mezarını yalnız bırakmayı istemeyen çocuk ne kadar da masum olduğunu gösteriyor…


Kendimi düşünüyorum.Ben huzurumun yitmeyeceği yerde yaşamak isterim.Evimdeki gibi,huzur ve sağlıkla…