Damak Tadı

“Yine mi bamya?”diye yemekteki memnuniyetsizliğini bildiren kız çocuğunu bir çoğunuz görmüştür reklamlardan.”Seyrettikçe,aklıma sen geliyorsun”diyen teyze kızı ve hatta sayamadığım bir çok kişi tarafından benzetildim bu minik kıza…Evet,ben bamya sevmiyordum,hala da sevmiyorum.Peki küçüklüğümden bu zamana kadar yemek seçimimde neler değişti?
Daha önceki yazımda da belirttiğim gibi belli bir süre babamın mesleğinin aşçılık olduğunu sanıyordum.Ve ben babamın okul sonrası sarılmalarındaki üstüne sinen baharat kokularını seviyordum:)Benim babam köfte kokardı çünkü…Annem de çalıştığından eve kim yakınsa önce yemeği o hazırlar,abim ve bana sıcak bir şeyler yedirebilmek için çaba sarfederlerdi.Şimdilerde çocukluğun verdiği şımarıklığıma bağlıyorum yemek seçimimi.Ellerini binlerce kez yakan,kesen,mutfakta aceleden bir şeyler deviren babayı görmezden gelen ben,yaptığı bir çok yemeği yememeye inat ettim.Evet ben de yemek yemeyen o huysuz çocuklardandım…
İlkokul 3.sınıfta kilomun 19 olduğunu ölçen öğretmen,bana dağıtılan fındıklardan yedirmişti,sonucunda zehirlendimJHerkes benim zayıf olduğumdan yakınıyordu.Bu özelliğim yüzünden arkadaşlar arasında cimcime diye çağırılırdım ben.Hatıralarda kalan en komik resim ise sınıfımızın en şişman kızı Tuba’yla otururken sıranın en küçük yerini paylaşan benim masum bakışlarım olmuştu… Ezgi;biber,patlıcan,soğan,et,domates,ıspanak,pırasa,dolma,bal,yumurta,sebzelerin pişmiş halini yemezdi.Makarna,pilav,çorba üçlüsünü her çocuk gibi o da benimsemiş,yemek öncesi bonibon,jelibon ve çikolata yemekten vazgeçmemiştir,ta ki damak tadı evrimleşene kadar…

Aileler her nekadar ilgilense de ayrı bir inatlık yükleniyor sanki beynimize.Yemiyoruz,yiyemiyoruz…
Bir çok eski alışkanlığımdan hala kurtulabilmiş değilim.”Ezgi ne sever?”diye öğretmenler odasında sorulduğunda bir çoğu tarafından" jeliboooooon "diye cevap veriliyorsa,benim hala eskimemiş bir çocuk yanım var…
Halbuki özenle hazırlanmış yemekler,güzel sofralar ve hoş muhabbetler ağız tadımızı ne de güzelleştiriyor.Görsellikle gözümüz,yiyeceklerin hoş aromasıyla midemiz doyuyor.Yemem dediğimiz bir çok şeyin aslında ne kadar lezzetli olduğunu anlıyoruz.
Okuduğum bir yazıda bebeklerin ilk üç ayda yedikleri gıdaların türünün ileriki damak zevkini belirlediği söyleniyordu.Anne sütü içen bebeklerin damak tatlarının anneye benzediği yazıyordu.Anlamadığım şey ise benim damak zevkimin babamla doğru orantılı oluşuydu:)

Yaşadığımız ülkenin yemek kültürüne hayranım.Her şehrin ayrı bir yemek kültürü var ve hepsi gerçekten birbirinden güzel.Bu konu hakkında gezip gördüğüm yerlerdeki en lezzetli mekanları paylaşabilirim belki daha sonra…

Türkan Şoray’ın “Açlık”diye bir filmi vardı.Hatırladıkça tüylerim ürperir.Ölürken bile çocuğu için ayırdığı kanlı ekmeği elinden kimse alamamıştı.Yemekle ilgili bir çok fikrimi değiştiren bir filmdi o… “Allah kimseyi açlıkla terbiye etmesin!” dedirten bir filmdi…Aç insanların varlığını düşündükçe bir çok kötü özelliğimden sinir olurum…Muhakkak yemediğimiz şeyler olacaktır ama yemek seçince insan ne kadar cahilce davrandığının farkına varıyor…Her neyse…

Yazımı yazarken gülümsedim:)Okul sonrası elimdeki poşeti düşündüm.İçindekiler Eti cin,cips ve jelibon:)

Sahi bu yazıyı ben bunun için yazdım değil mi?:)
Değişmiş yemek kültürüm,anladım:)