Hayatlar

Okulun birkaç metre uzağında,henüz sıvası olmayan özensiz tahta merdivenlerden oluşan bir evdi…Ev sahibiyle geçen yıl tanıştım.Okuma yazma öğrettiğim teyzelerden biriydi.Sıcacık gülümsemesiyle diğerlerinden farklı olduğunu hissettirdi hemen.Gülümseyişlerin ardındaki hüznü görebilme yeteneğine sahibim.Gülüşünün hüznünü gördüğüm yüze daha yakın olmak istedim.Konuştuk…Anlattı…

Bedensel engelli olan eşi,yazın tarla işleriyle uğraşıp üç beş kuruş getiriyomuş eve.Çocuklarından bir kaçı köyden çıkarak kurtarmışlar kendilerini.Ama en küçük kızı…
İstanbul’da yaşama hevesiyle küçük yaşta evlenen kızı,evliliğinin ikinci gününde elinde bavuluyla köye dönmüş.”Sen aileni özlemiştirsin”bahanesiyle onu istemediğini dolaylı yoldan belirten eşe,ses çıkaramamış.Belki düzelir bir şeyler diye…Ah bu özgürlük!!!!!
Bunalımlara giren genç kız türlü yollar denemiş kurtulmak için hayattan.Başaramayınca telefonlarını beklemiş eşinin “belki arar”düşüncesiyle.Telefon da gelmemiş…
Yanıma utangaç adımlarla yaklaşan Gülnaz teyzem “konuş kızımla,bir şeyler söyle ona olur mu?”dedi.Kızı da tahta merdivenlerin orda uzaktan beni seyrediyordu,gülümsedim…Bir şey diyemedim o an...
Gülnaz teyze…Ellerim üşüyor diye,koşup sıcak su torbasını getiren kadın…Evine davet ettiği o minik odada tabağımı bitirmem için gözlerime bakan,bir çift güzel göz…
Anlatacak o kadar çok şey var ki aslında…Söyleyeceğim çok şey var…Yaşımdan büyük olgunluklar öğretiyor hayatlar.Hayatlarıyla büyüyorum…
Ve ben…
Herkes için hayırlısı ne ise onu diliyorum…
Tüm samimiyetimle...
Kabul olsun dualarınız…


Sevgiyle…