Bizi anlatan en güzel yazı...

Bir ses verdi uzaklardan.Anlatamadığım,kimine hikaye gelen gerçek hikayelerimi dinledi.Çamaşır suyu kutularından top,omo kutularından çanta yapan çocuklarımın seslerine kulak verdi.Sevgili Amozonik,Akheneton,Melike…O,işte…
Hikayelerimizi yolladık.En mutlu,en hüzünlü anlarımızı o da okusun istedik.Ne masum şeylerle sevindiklerini,küçücük dünyalarında nelere göz yaşı döktüklerini yazdılar.Sevgimizi de o pakete koyup gönderdik…
***
Biz alıştık bu duruma.Köyün şartlarına alıştık.Küçük şeylerden mutlu olmaya,şükretmeye alıştık…
Bu gün müdür yardımcısı ve ben çocuklarla istop oynadık.Ezgi ürtmeeeeen diye sesler yankılandı yıkık duvarlarımızdan…
Sahi bizim bir okul duvarımız yok!
Pireyle atasözlerinde tanışanlara inat burada bizzat tanışan bizler varız.Ne kadar yükseğe zıplayacağını,psikolojinizi bozarcasına sizi yiyip bitiren o canlılar…
Onları da tanıyoruz.
Siyasetmiş,koltukmuş,cinnetmiş,cehennemmiş,ruhumuz duymuyor.
Biz bir çocuğu okutabilmek için bin takla atıyoruz.
Çocuklarını sınav yapabilmek için tarlalara gidiyoruz.Ellerinin çamurları bulaşıyor kalemlere,ruhları çamura bulanmasın diye direniyoruz…
O, sayfasında beni,bizi,bizim gibileri o kadar güzel anlatmış ki;kendisine çok teşekkür ediyorum…
İyi ki sizin gibiler de var…
Yazıyı okumak isteyenler http://akheneton.blogspot.com/ dan okuyabilirler…